Σκηνές πλαζ

Πλαζ. Σχεδόν κοσμική. Που λέει ο λόγος. Μπαίνεις, σε κοιτά ο σεκιουριτάς με ύφος. Ψάχνει να βρει κοιλιακούς. Πατσοκοιλιακούς έχω, τον προσπερνώ, μπαίνω. Η άμμος έχει μετατραπεί σε σταχτοδοχείο. Πατάς γόπες και φίλτρα τσιγάρων. Βρίσκεις ξαπλώστρα μετά ομπρέλας, πριν καθίσεις μια απολύμανση στην ξαπλώστρα, απαραιτήτως. Εχει άμμο και λάδια από προηγούμενους λουόμενους, έχει να πλυθεί χρόνια, ήταν κόκκινη, πάει προς καφέ. Την ώρα που ψεκάζεις με το αντιμυκητικό σπρέι, έρχεται η αγενέστατη. Η αγένεια, να το ξέρετε, θεωρείται προσόν. Οσο πιο αγενής τόσο πιο εύκολα σε προσλαμβάνουν σε πλαζ.


«Ένα άτομο;». «Ένα». «8 ευρώ». «Γιατί 8 ευρώ, μια ξαπλώστρα θα χρησιμοποιήσω». «Κι εγώ την άλλη τι θα την κάνω, κύριε;». Είμαι έτοιμος να της προτείνω πολλούς τρόπους χρήσης, δίνω τόπο στην οργή, όσο λιγότερο τη βλέπω, τόσο καλύτερα. Δίνω 8 ευρώ, κάνει να φύγει. «Συγγνώμη… απόδειξη». Απαπα μίσος σε μάτι. «Θέλετε;». «Κολασμένα, τις ρίχνω στο κρεβάτι όταν κάνω σεξ και φτιάχνομαι». Κόβει ένα πατσαβουρόχαρτο βρίζοντας ακατάληπτα μέσα από τα κίτρινα δόντια της. Δεν προλαβαίνω να απλώσω το κορμί μου, έρχεται ένα Βοϊδομούσχαρο τύπου Πέηγουοτς χωρίς το πέος, μ’ ένα δίσκο στο χέρι. «Τι θα πάρετε;». «Την πόλη και την Αγιά Σοφιά, τι να πάρω, ένα μπάνιο θα πάρω». «Δεν θα παραγγείλετε κάτι από το μπαρ;». «Αργότερα». «Καλώς, θα ξανάρθω». Σαφέστατη απειλή.

Ξαπλώνω, στο «αχ επιτέλους» έρχεται μια κίτρινη. «Μασάζ γκαλό γκαλό, τρίβει τρίβει». Τη διώχνω. Στο δίλεπτο έρχεται ένας με κοσμήματα και χάντρες. «Ωραίο γκολιέ, τέλει;». Δεν τέλει, γκιατί με γκολιέ σαν Ντε Γκωλ θα είμαι. Κολυμπάω, τα νερά ύποπτα, βγαίνω, η ντουσιέρα βγάζει μια σταγόνα το πεντάλεπτο, επιστρέφω στην ξαπλώστρα, πάλι το Βοϊδομούσχαρο. «Τι θα πάρετε;». «Την κοπέλα απέναντι με πολύ πάγο». 10 Νιγηριανοί προσπάθησαν να μου πουλήσουν DVD πορνό, cd και ρολόγια. Το Βοϊδομούσχαρο με πρόλαβε στην πόρτα. «Δεν πήρατε τίποτα». Καημός!

Αγγελομαζώματα